Chapter 1

Niestety dzisiejszą notkę zacznę bardzo głośnym i histerycznym płaczem. 

*545528575 minut później*

No dobrze....Tak więc muszę przekazać Wam baaardzo złe wiadomości. 

Po pierwsze: Kamil przez następne 2-3 tygodnie będzie przechodził rehabilitację tej nieszczęsnej kostki...

Po drugie: Welli przeszedł w Innsbrucku operację barku i niestety do treningów wróci dopiero za 8 tygodni a to znaczy, że opuści TCS a jego występ w MŚ również jest zagrożony...

SKORO TAK, TO UCZ SIĘ DO MATURY PANIE WELLINGER! 

A i  jeszcze jedno...W poniedziałek wyjeżdżam na kilka dni i nie wiem kiedy pojawi się kolejny rozdział.

A teraz już bez mojego zbędnego biadolenia zapraszam na pierwszy rozdział.

CZYTASZ = KOMENTUJESZ

Będzie miło jak skomentujecie ♥

Vida

Zima jest piękna do pewnego stopnia Celsjusza. Tak zapewne twierdzi wielu ludzi, no bo komu chce się wychodzić na dziesięciostopniowy mróz powiedzmy. Ubierać ciepłe buty, grube kurtki, czapki, szaliki i rękawiczki. To dla większości nie wygodne i denerwujące. Ale nie dla niej. Dla Mirki Wolskiej zima to pora roku piękna i dumna. Pod warunkiem oczywiście, że jest mróz i śnieg to śnieg a nie szara breja, na której można się nieźle przejechać. Na szczęście w tym roku zima była wręcz podręcznikowa. Mrozy nie osiągały więcej niż dziesięć stopni a śnieg był biały, puszysty i zalegał wszędzie gdzie zawiesiłeś oko. Płot? Biały. Sosny? Białe. Dachy? Białe. Jedynie ulice miały swój stały ciemnoszary kolor i ciągle przejeżdżał po nich jakiś samochód.

Ulica Orla nie była zbyt uczęszczana. Nie roiło się tu od turystów, tak jak na Krupówkach, ale nie było też zupełnie pusto. I dlatego Mirka lubiła przesiadywać na parapecie w swoim pokoju. Ubrana w ciepły sweter, czarne legginsy, ciepłe, wełniane skarpety, które rok temu dostała od babci i przykryta kocem obserwowała przechodniów, sąsiadów. Czasami brała kubek czekolady, herbaty a często nawet kawy i siedząc na owym parapecie szkicowała. Tego dnia było podobnie. Siedziała na parapecie z dużym zeszytem na kolanach i z zapasowym ołówkiem wsuniętym w niedbałego koka. Tym razem nie były to jakieś tam bazgroły ale bardzo ważne projekty sukni ślubnych. W jednej z nich miała się pokazać Ola Chlebicka. Przyszła żona Kuby Koseckiego. Mirka chciała, żeby ten projekt wyszedł jej znakomicie. Nie dość, że zasiliłaby swój portfel to zyskałaby dobrą opinię w świecie celebrytek. Jeden projekt miała naszkicowany już dwa dni temu ale drugiego nie mogła skończyć. Ciągle coś jej się nie podobało, coś ją drażniło albo najzwyczajniej w świecie pasowało do reszty jak pięść do oka. Ale po dwóch godzinach męk i trzech kubkach kawy z mlekiem powstała suknia, która przerosła jej najśmielsze oczekiwania. Tak jak chciała klientka suknia była bogato zdobiona i elegancka. Góra była gorsetem, który miał być ozdobiony delikatna koronką i połączony ze spódnicą cienką wstążką. Sam dół natomiast miał wyglądać jak suknia balowa. Szeroka, z dużą ilością tiulu.  

Nagle na drugim końcu pokoju rozległ się dźwięk iPhona blondynki. Zeskoczyła z parapetu, omal nie wylewając reszty zimnej już kawy z kubka i szybko podeszła do biurka, na którym leżał czarny telefon. Chwyciła go i szybko odebrała połączenie. Dzwonił nie kto inny jak Ola Chlebicka, która była akurat w Zakopanym i chciała się spotkać aby zobaczyć projekty. Oczywiście panna Wolska nie mogła odmówić i miały się spotkać o czternastej w niedużej kawiarence niedaleko Krupówek. Blondynka pożegnała się z klientką i zakończyła rozmowę. Nie zdążyła nawet odłożyć telefony na miejsce a refren piosenki 5 Second of Summer znów zaczął grać. Tym razem na ekranie iPhona wyświetliło się dobrze znane jej zdjęcie czerwonowłosej przyjaciółki. Odebrała.

- Mam nadzieje, że masz czas dzisiaj, bo mam dla Ciebie taką wiadomość, że padniesz na tą swoją śliczną buźkę.- pisnęła Mona

- Może być po drugiej? – blondynka zaśmiała się do słuchawki – Dzwoniła Chlebicka i chce się spotkać, bo akurat jest w Zakopanym.

- No dobrze. W takim razie gdzie mam po Ciebie przyjść?

Wolska wyjaśniła przyjaciółce, w której kawiarni będzie siedzieć a następnie przez prawie dwadzieścia a może nawet więcej minut rozmawiały o następnych zawodach, które miały się odbyć w Kussamo. Kto skoczy najdalej, czy ta przeklęta skocznia znów nie spłata im psikusa no i najważniejsze. Jak zaprezentuje się kuzyn Mirki, Kamil Stoch? To była najważniejsza część rozmowy, w której Mirka odpowiadała na pytania żywo, szybko, przy czym tak gestykulowała wolną ręką, że mało nie zrzuciła wazonu, w którym akurat stała pojedyncza biała róża. Tak się biedne zagadały, że blondynka nawet nie zauważyła, która jest godzina. Zegarek wiszący nad jej łóżkiem wskazywał godzinę dwunastą trzydzieści a ona była jeszcze w proszku! Szybko pożegnała się z przyjaciółką i prawie biegiem udała się do łazienki. Wpadła do niedużego biało-fioletowego pomieszczenia i zaczęła się szykować. Szybko zrzuciła z siebie ciuchy i wzięła błyskawiczny prysznic. Następnie owinięta w miękki, zielony ręcznik stanęła przed lustrem, uczesała włosy i wykonała resztę porannych, rutynowych czynności. Wyszła z łazienki nadal owinięta w ręcznik i szybko wróciła do swojego pokoju. Zamknęła drzwi i podeszła do szafy. Nie zastanawiała się długo. Miarka była takim typem dziewczyny, która we wszystkim wyglądała dobrze. Nawet w worku na ziemniaki. Tak więc chwyciła pierwsze lepsze spodnie, bieliznę i szarą bluzę.  Szybko ubrała się w wybrane ciuchy i usiadła przy niedużej toaletce. Nałożyła na twarz odrobinę podkładu, wytuszowała rzęsy, narysowała sobie idealne kreski na powiekach a na koniec przejechała usta kremową szminką. Nieodłącznym elementem jej stroju był czarny, żyłkowy naszyjnik, który towarzyszył jej prawie zawsze.

Tak przygotowana zdjęła z klamki drzwi czarną torbę i zaczęła wrzucać do niej wszystkie niezbędne rzeczy. Portfel, telefon, słuchawki, krem do rąk, balsam do ust, ołówki w pudełku no i na sam koniec w wielkiej, czarnej torbie bez dna wylądował jej ukochany zeszyt ze szkicami i drugi z bazgrołami. Przed wyjściem posprzątała jeszcze z toaletki i zbiegła po schodach do salonu, w którym piętnastoletni brat Alek oglądał Top Gear razem z ojcem.

- Tato…- jęknęła błagalnie dziewczyna – Podrzucisz mnie na Krupówki?

- A co ty tam będziesz robiła? – pan Andrzej bardzo się zdziwił, bo musicie wiedzieć, że Mirka omijała Krupówki szerokim łukiem.

- Projekty, ślub, klientka. Błagam tato! – ostatnie zdanie po prostu wypiszczała – To jak?

- Już się ubieram. – jęknął mężczyzna i dźwignął się w beżowej kanapy

Blondynka uśmiechnęła się i z ulgą pobiegła do przedpokoju, gdzie ubrała czarne botki, zgniłozieloną kurtkę, czapkę i komin. Gotowa już chciała krzyknąć tacie żeby się pośpieszył ale on właśnie pojawił się w przedpokoju. Uśmiechnęła się wdzięcznie i mówiąc, że czeka w samochodzie wyszła z domu.

Od razu uderzyło w nią chłodne powietrze przez co przez ciało drobnej blondynki przeszły dreszcze. Poprawiła komin, naciągnęła czapkę na uszy i ruszyła do samochodu. Wsiadła do czarnego Audi stojącego na podwórku i spokojnie czekała na ojca. Nie minęły może dwie minuty a pan Andrzej wyszedł z domu i również wsiadł do samochodu. Ruszyli. Mirka od razu włączyła radio i przy dźwiękach Nirvany jechali rozmawiając o zbliżających zawodach w Kussamo.

-Jak myślisz jak pójdzie Kamilowi? – zapytał mężczyzna stając na światłach- Dzwonił do Ciebie dzisiaj rano, ale spałaś tak mocno, że nie słyszałaś. Odebrałem i powiedziałem, że jeszcze śpisz. Kazał mi Cię pozdrowić.

- A to małpa! – wywróciła oczami blondynka- Wiedział, że z w  poniedziałek rano jestem nie do życia. Specjalnie to zrobił. Eh… Czasami mam go dosyć. Ciekawe czego chciał.

- Nie wiem ale był nadzwyczaj szczęśliwy. – zaśmiał się mężczyzna  i zaparkował na małym parkingu przy jednej z kafejek niedaleko Krupówek – Powodzenia.

- Nie dziękuję. – zaśmiała się blondynka i wysiadła z samochodu.

Pomachała ostatni raz ojcu i ruszyła dumnie przed siebie wiedząc, że projekty są świetne a dodatkowo satysfakcjonowali ją ci chłopcy, którzy się na nią oglądali. Tak. Zdecydowanie to lubiła.

Czarne auto z panem Andrzejem stało na małym parkingu dopóki drobna blondynka nie zniknęła za rogiem.

- Dla mnie zawsze będziesz moim Maleństwem. – uśmiechnął się do siebie mężczyzna i wyruszył w drogę powrotną

W tym samym czasie Mirka już siedziała w kawiarki, w której umówiła się z Olą. Zamówiła sobie gorącą czekoladę i czekała, pisząc smsy z Anką. W końcu drzwi kawiarni się otworzyły a do środka weszła panna Chlebicka razem ze swoim narzeczonym. Tak, dokładnie. Towarzyszył jej nie kto inny jak Jakub Kosecki, piłkarz Legii Warszawa. Blondynka wzięła głęboki wdech, schowała telefon do kieszeni i dokładnie przyjrzała się pannie Chlebickiej. Jak dla niej była po prostu brzydka.     Usta miała zrobione operacyjnie i do tego niezbyt dobrze. Jednak to nie zmieniało faktu, że miała idealną figurę.

- Ty musisz być Elle. – brunetka podeszła do stolika przy którym siedziała Mirka. Otóż Wolska wolała tworzyć pod pseudonimem i był nim właśnie Elle.

- Tak. – osiemnastolatka uśmiechnęła się i patrzyła jak para siada naprzeciwko niej - Miło mi państwa poznać.

- Nam również. – odpowiedział Kuba drętwo – Kochanie załatwmy to szybko, bo mamy jeszcze dużo do zrobienia.  

- To nie zajmie dużo czasu. – powiedziała pewnie blondynka wyjmując z torebki odpowiednie szkice. Położyła na stole dwie kartki i podsunęła je Chlebickiej. – Mam nadzieje, że trafiłam w pani gusta.

Brunetka chwyciła obydwie kartki i zaczęła im się uważnie przyglądać. Mirka próbowała odczytać coś z jej wyrazu twarzy, przy tym nie dając po sobie poznać, że jest zdenerwowana. W końcu Chlebicka odłożyła kartki na stoliku i uśmiechnęła się na tyle szeroko na ile pozwalały jej sztuczne usta.

- Obydwie są idealne! – pisnęła radośnie a Kosecki siedzący obok aż podskoczył – Aż trudno się zdecydować, więc wpadłam na genialny pomysł! Chciałabym obie! Jedną na ślub a drugą na wesele.

„I tak właśnie zaczyna się Twoja kariera Mireczko”

  - Bardzo się cieszę, że przypadły pani do gustu. – uśmiechnęłam się – Więc szkice są dla pani a …

- Tylko jaka będzie cena? – tym razem głos zabrał Kosecki

Dziewczyna zastanowiła się przez chwile i podała cenę, na którą przystał i piłkarz i modelka a mianowicie dwa tysiące złotych. Po tysiąc za każdy projekt. I takim sposobem, jej portfel nie chciał się dopiąć po tym jak para wyszła z kawiarni. Trochę zdziwiło ją to, że chłopak nosi przy sobie dwa tysiące gotówką, no ale cóż. Najważniejsze, że to są jej pierwsze zarobione pieniądze!

- No to ile wzięłaś za te cacuszka? – Mirka aż podskoczyła na siedzeniu kiedy niespodziewanie Anka usadowiła się obok niej – Ej, spokojnie. Przecież cię nie zgwałcę.

- Coraz bardziej się tego obawiam. – westchnęła blondynka chowając pieniądze to oddzielnej kieszonki w torebce – Co miało mnie powalić na twarzyczkę?

- Najpierw gadaj ile wzięłaś za projekty. – Anka upiła trochę czekolady Mirki i  uśmiechnęła się uroczo

- Dwa. Tak jak ci mówiłam. – stwierdziła Mirka przyglądając się tablicy, na której napisane było menu – Powiem Ci, że nawet chyba byli zaskoczeni ceną.

- Spodziewali się pięciu za jeden. – parsknęła śmiechem czerwonowłosa i upiła kolejny łyk czekolady z białego kubka – Głodna jestem. A właśnie… Dzwonił do ciebie Kamil?

- Podobno rano, ale spałam tak mocno, że nie słyszałam. – zaśmiała się blondynka – To może ty idź coś zamów.

- Dlaczego ja?! – obruszyła się Mona

- Tez Cię kocham Aneczko. – Mirka uśmiechnęła się uroczo, próbując nie wybuchnąć śmiechem. Niestety nie udało jej się i kilka sekund późnej śmiała się razem z czerwonowłosą

W końcu Anka dała się przekonać i poszła zamówić coś do jedzenia i po chwili wróciła z dwoma szarlotkami na ciepło z lodami a za nią szła kelnerka z dwoma kubkami jakiejś gorącej cieczy. Mona usadowiła się naprzeciwko blondynki a następnie podsunęła jej jeden z talerzyków. Młoda kelnerka postawiła na stoliku dwa białe kubki i odeszła nic nie mówiąc.

- No dobra. Co to za wieści? – odezwała się Wolska a następnie spojrzała co jest w kubkach. W jednym znajdowała się ulubiona herbata blondynki a mianowicie lawendowa. Chwyciła go i upiła łyk napoju.

- Może byś się dowiedziała z lepszego źródła niż ja. – zaśmiała się Anka i zaczęła dobierać się do gałki lodów waniliowych znajdujących się na talerzu.

Mona zupełnie zbiła Mirkę z tropu. Dziewczyna zupełnie nie wiedziała o co chodzi przyjaciółce. Przecież ta zwariowana dwudziestojednolatka zawsze była najlepszym źródłem informacji w całym Zakopanym, a teraz co? Milczy i nie chce nic powiedzieć swojej najlepszej przyjaciółce. Coś tu nie gra.

Wolska już zaczynała wymyślać najczarniejsze scenariusze gdy drzwi kawiarni się otworzyły a dzwoneczek przy drzwiach wydał dobrze znany jej dźwięk. Z ciekawości spojrzała w stronę wejścia. Ten, kogo tam zobaczyła uśmiechnął się szeroko a Mirka przez pierwsze kilka sekund nie mogła uwierzyć, że on tam stoi. 

Trzymaj się Mistrzu! Czekamy na Ciebie! 

Czekam na Ciebie Wellinger!

Ucz się do tej matury głąbie ♥