Chapter 10

NO I MAMY DZIESIĄTKĘ. 

W planach mam jeszcze pięć rozdziałów, ale nie wiem jak mi to wszystko wyjdzie. Jeszcze trochę się ze mną pomęczycie. 

Powiem nieskromnie, że strasznie podoba mi się ten rozdział. 

A teraz zapraszam do czytania

Druga seria zaczęła się niezwykle pechowo, bo Nejc Dezman, który ją rozpoczynał upadł. Mimo, że blondynka nie przepadała za Słoweńcami przejęła się tym. Znaczy przejęła się wiatrem, bo jej chłopcy mają skakać w takich warunkach.

Po Dezmanie skakał Wank. Anka złapała Mirkę za rękę i ścisnęła ją tak mocno, że blondynka aż pisnęła z bólu. Zaczęła mruczeć coś pod nosem ale Anka jak zaczarowana wpatrywała się na postać siedzącą na belce. Zapaliło się czerwone światło więc Andreas musiał zejść z belki. Minęło chyba z pięć minut zanim pozwolono mu skoczyć. W niesprzyjających warunkach skoczył sto dwadzieścia siedem metrów.  Po kontroli i przebraniu się przyszedł do dziewczyn.

Stały pod ogromnym parasolem, który znajdował się między domkami. Pod nim stał telewizor, który transmitował zawody. Mona zawzięcie dyskutowała z Mirką a gdy zobaczyła Wanka uśmiechnęła się szeroko i przywołała go gestem ręki.

Andreas szybko podszedł do dziewczyn a Mona wskoczyła na niego jak szalona. Dobrze, że w porę ją złapał, bo oboje wylądowaliby w śniegu.

- Jestem dumna Wank. – szepnęła mu do ucha a sekundę później spojrzała chłopakowi w oczy – Jak cholera.

- To co ja będę z tego miał, hm? – Anka zaczęła się rumienić a Andreas uśmiechnął się triumfalnie. – Było się nie zakładać, Mona.

- A myślałam, że zapomniałeś. – czerwonowłosa wywróciła oczami i musnęła ustami policzek Wanka – Zadowolony?

- Nie za bardzo. – jęknął brunet – Ale następnym razem będzie lepiej.

- Nie będzie następnego razu Andreas! – pisnęła Anka i zeskoczyła z rąk Wanka

- Nigdy nie mów nigdy. – zaśmiała się cicho Mirka ale Mona nie puściła tej uwagi mimo uszu. Podeszła do przyjaciółki, zdjęła jej czapkę z głowy i walnęła ją po głowie. – Ała!       Za co to?

- Za to, że cię kocham. – Anka uśmiechnęła się uroczo i oddała blondynce czapkę

Mirka założyła czapkę na głowę i warcząc pod nosem wróciła do oglądania skoków.

Druga seria przebiegła bez żadnych problemów. W końcu pierwsze miejsce zajął Kamil, drugie Prevc a na najniższym stopniu podium stanął nie kto inny jak sam Andreas Wellinger, którego ostatnimi czasy największą motywacją była drobna istotka o imieniu Mirka.

Zaraz po dekoracji chłopak migiem znalazł się w domku kadry niemieckiej, gdzie przebrał się, spakował i wyszedł. Zostawił rzeczy w busie a następni ruszył na poszukiwanie jego kochanej motywacji. Przeszedł teren skoczni wzdłuż i wszerz. Zaglądał wszędzie ale Mirki jak nie było tak nie ma. Potem zaczął zaglądać do domków innych reprezentacji, które dopiero się zbierały. Nie było jej u Austriaków, Japończyków, Norwegów, Słoweńców, Czechów a nawet zajrzał do Rosjan, ale tam też jej nie było. Ostatnim domkiem gdzie mogła być Mirka był ten, który należał do Polaków. Jeszcze nigdy w życie się tak nie denerwował.

Szybko podszedł do drzwi i gdy już miał pukać gdy drzwi się otworzyły a w nich pojawiła się jego malutka Mirka. Dziewczyna nie zauważyła Niemca i wpadła centralnie na jego tors. Znowu.

- Mieliśmy na siebie nie wpadać, pamiętasz? – zaśmiał się Welli poprawiając jej czapkę, która przez zderzenie zsunęła się dziewczynie na oczy

- Pamiętam i znowu Cię przepraszam. – zaśmiała się blondynka i zamknęła za sobą drzwi, bo towarzystwo w środku już zaczynało wymyślać jakieś idiotyczne wierszyki na temat jej i Andiego. – A no i gratulacje! W końcu jest podium!

- Masz może chwilę? – zadał to pytanie tak szybko, że Mirka ledwie zrozumiała o co chodzi

- Tak. – zaśmiała się Wolska patrząc na zdenerwowanego Wellingera. – Co Cię tak denerwuje, hm?

„Mirka i Andi tulą się na krze. C-A-Ł-U-J-Ą S-I-Ę” Idiotyczne piosenki dobiegały z wnętrza domku. Najbardziej słychać było Piotrka i Klimka, co bardzo ją zdziwiło. Zarumieniła się i spuściła głowę tak, że jej włosy zasłaniały policzki. Chwyciła Andreasa za rękę i odciągnęła jak najdalej od domku, w którym urzędowali Polacy. W pewnym momencie to nie Mirka ciągnęła Andreasa tylko on ją. Udali się za domki skoczków, gdzie zaczynał się las.

- Wiedziałam. – westchnęła teatralnie blondynka – Teraz zaczniesz się do mnie dobierać, prawda?

- A chcesz? – Wellinger zaczął zbliżać się do niej. Kroczek po kroczku aż w końcu dzieliły ich centymetry – Bo ja zawsze jestem do usług.

- Może nawet bym się zgodziła– serce dziewczyny zaczęło bić jak szalone a w brzuchu miała wściekłe pszczoły motyle. Przygryzła wargę i spojrzała na chłopaka, który swoją drogą wyglądał dzisiaj poważnie jak nigdy – A więc?

- Dziękuję. – dotknął delikatnie jej policzka

- Nie rozumiem. – blondynka naprawdę wyglądała na zdezorientowaną

- To dzięki Tobie wskoczyłem dzisiaj na to podium. – uśmiechnął się, kolejny raz poprawiając jej czapkę – Nie wiem dlaczego, ale jesteś moją najlepszą motywacją. Wiem, że to tylko trzecie miejsce a nie pierwsze ale… - i tu się zawahał. Ale w końcu zebrał się w sobie i wypowiedział to co chciał – Chciałbym żebyś wiedziała, że to podium jest dla Ciebie.  – teraz zdenerwował się jak nigdy dotąd – Ja wiem, że to tylko trzecie miejsce, że powinienem wygrać i wtedy Ci zadedykować wygraną ale…

- Oh, zamknij się. – zaśmiała się Mirka i wskoczyła na skoczka. Andreas splótł dłonie tak, że Mirka siedziała na jego rękach a nogami objęła biodra Niemca. W ogóle nie czuł jej ciężaru. Była lekka jak piórko. – Dziękuję. Za to podium. I uwierz mi, że nie musisz stawać na najwyższym stopniu podium. Możesz nawet nie przejść kwalifikacji. Dla mnie liczy się to, że wylądowałeś cały i zdrowy. – uśmiechnęła się i delikatnie pocałowała chłopaka w czoło

- A to dobieranie się to jeszcze aktualne? – mruknął jej do ucha Welli tym samym łapiąc ja za pośladki. Dziewczyna drgnęła i spojrzała na blondyna a potem zaśmiała się uroczo

- Naprawdę Andreas. – zauważył delikatny uśmiech na jej twarzy – Przecież dobrze wiesz.

- Wiem. – szepnął jej do ucha – I wiem, że nie zasługuje na Ciebie. Jesteś dla mnie za dobra. 

Nie posunie się już dalej. Za bardzo mu na niej zależy.