Chapter 13

Wiem, że macie ochotę mnie rozszarpać, spalić na stosie czy porządnie mnie zganić o za moją długą nieobecność, ale szkoła mnie wykańcza. Uwierzcie mi. 

Kompletnie mi się ten rozdział nie podoba, ale nie mogę wymyślić nic lepszego. 

I od razu ostrzegam, że po tym rozdziale podniesie Wam się poziom cukru. I to sporo. 

To już prawie koniec....

CZYTASZ=KOMENTUJESZ

Komentarze motywują moi drodzy ☺

W tym samym czasie Anka i Andreas spacerowali w pobliżu hotelu. Czerwonowłosa chciała za wszelką cenę dowiedzieć się co Wank do niej czuje, ale wiedziała, ze to skończyłoby się wyznaniem także z jej strony, a tego nie chciała. Zawsze uchodziła za dziewczynę niezależną, silną i zmieniającą chłopaków jak rękawiczki. Na całe szczęście Wank zdążył już poznać swoją koleżankę.

- Wank do cholery jasnej! – zdenerwowała się Mona stając przed milczącym skoczkiem, który był prawie o głowę wyższy od niej – Dlaczego się tak zachowujesz? Dlaczego nic nie mówisz? Coś się dzieje?

- Owszem. – jęknął brunet – Tylko już sam się w tym trochę pogubiłem.

- To witaj w klubie. – westchnęła czerwonowłosa – Co się stało?

- Zakochałem się. – stwierdził, a Ankę wcisnęło w ziemię – A wiesz co jest najśmieszniejsze? To, że wiem, że ona też coś do mnie czuje tylko nie jestem pewien co…

- Hm, co ja mam Ci poradzić? – Mona próbowała jakoś to sobie wszystko poukładać, ale nic nie miało sensu. Najpierw miesiąc temu Wank ją całuje a teraz zachowuje się jakby nigdy nic nie miało miejsca.  I mówią, że to kobiety trudno zrozumieć. – Może po prostu jej to powiedz? To zawsze ryzyko, ale nie dowiesz się jeśli nie spróbujesz.

- W takim razie… - brunet przysunął się do Anki – Anno, co do mnie czujesz?

- Jesteś idiotą Wank, to wiemy na pewno. – jęknęła Mona patrząc Andreasowi w oczy – Nie potrafię zdefiniować tego co do Ciebie czuje, ale dobrze wiesz, ze nie jesteś mi obojętny.

- Wiem. – zaśmiał się Niemiec i objął dziewczynę w tali – I dobrze wiesz, że ty też nie jesteś mi obojętna.

- Wiem. – uśmiechnęła się Mona a następnie została przytulona przez Wanka – I co z tym robimy?

- Anno Mona, czy chcesz zostać moją dziewczyną? – szepnął jej do ucha a po ciele dziewczyny przebiegł dreszcz

Kiwnęła tylko głową i przytuliła się jeszcze mocniej do Andresa.  Musiała to sobie wszystko poukładać. Zna go niecałe dwa miesiące, zakochała się w niecałe trzy tygodnie a teraz jest dziewczyną samego Andreasa Wanka. Nigdy nawet by jej to do głowy nie przyszło.

- To co? Idziemy się pobawić? – Wank znacząco poruszał brwiami a Anka zaniosła się śmiechem

- Oj, Wanki, Wanki. – rozczochrała mu włosy – Może później.

- Będę wieczorem. – mruknął uwodzicielsko skoczek i oboje zaczęli się śmiać.

W tym samym czasie Mirka leżała już w swoim pokoju i słuchała muzyki z zamkniętymi oczami. Nie myślała o niczym tylko nuciła pod nosem tekst do piosenki Beyonce, gdy nagle jedna z jej słuchawek znalazła się w uchu nikogo innego jak Andreasa Wellingera.

- Pieprz się Wellinger.  – prychnęła Mirka siadając po turecku i patrząc na zadowolonego Niemca

- Z Tobą? Jestem jak najbardziej za. – uśmiechnął się głupkowato Andreas a Mirka westchnęła, a jej głowa opadła na umięśniony brzuch skoczka – Mireczka? Wszystko okej?

- Jasne, tylko ubolewam nad poziomem twojego IQ. – jęknęła blondynka, nie mając nawet zamiaru zmieniać pozycji – Założę się, że nie przekracza ono dwudziestu.

- Na pewno jest wyższe niż Freitaga. – stwierdził Wellinger i oboje zaczęli się śmiać.

Mirka położyła się obok Andreasa i dała mu jedną słuchawkę. Włączyła losowe odtwarzanie piosenek i przez długi czas obydwoje leżeli i rozkoszowali się muzyką i ciszą między nimi.

Przyjaciel to nie ktoś z kim możesz porozmawiać nas wszystkie tematy, ale osoba, z którą nawet milczenie będzie dobrą zabawą. Tak było właśnie teraz. Leżeli obok siebie, wsłuchani w rytm muzyki Enrique Iglesiasa i tylko od czasu do casu zerkali na siebie.

Nagle Mirka zeskoczyła z łóżka i podeszła do swojego plecaka. Pogrzebała w nim chwilę i w końcu wyciągnęła z niego aparat polaroidowy, który towarzyszył jej wszędzie. Uśmiechnęła się i wróciła na łóżko. Pomachała Andreasowi przed nosem owym przedmiotem, a chłopak od razu załapał i podniósł się do pozycji siedzącej.

- Daj mi to ustrojstwo. – zaśmiał się wyrywając przyjaciółce aparat z dłoni i zrobił jej zdjęcie, które po kilku sekundach wypadło na pościel. Blondyn złapał je i dokładnie się mu przyjrzał. Potem uśmiechnął się diabelsko i schował zdjęcie do kieszeni z tyłu jeansów. – Tak lepiej.

- Wellinger, do cholery jasnej oddawaj to zdjęcie. – wrzasnęła Mirka rzucając się na Andreasa w celu odzyskania zdjęcia, na którym teoretycznie powinna wyjść źle. – Pewnie wyglądam jak przyjeb, więc oddaj to zdjęcie.

- Nie. – Niemiec twardo stał przy swoim – Możesz sobie pomarzyć.

- Jak babcie kocham Andi. – westchnęła blondynka opadając na klatkę piersiową Andreasa. Blondyn poczuł ciarki na całym ciele, ale opanował się – Coraz częściej działasz mi na nerwy. Robimy te zdjęcia czy nie?

- Ale to ty na mnie leżysz. – parsknął śmiechem za co oberwał po głowie od dziewczyny – No już. Nie denerwuj się maluszku.

- Ty chyba naprawdę chcesz wyprowadzić mnie z równowagi. – kolejny cios dziewczyny został wymierzony w ramie

I dopiero po tej drobnej kłótni, o ile tą wymianę zdań można było nazwać kłótnią, wreszcie zaczęli robić sobie zdjęcia. Wygłupiali się, śmiali, dokazywali a w pewnej chwili Mirka, pod wpływem jakiejś nieznanej, tajemniczej siły, którą później znajdzie i zabije, pocałowała Andreasa w policzek. Od razu pożałowała tej decyzji, chociaż próbowała zachowywać się jakby nic nigdy się nie stało. Niestety Andreas nie był skory do zapominania takich sytuacji. Na nieszczęście Mirki.

Nie odezwał się nawet słowem, tylko zabrał dziewczynie aparat, odłożył go na bok a następnie spojrzał na Mirkę. Jej twarz była koloru purpury, w oczach miała jakiś blask, którego jeszcze nigdy dotąd nie widział. Uśmiechnął się i pociągnął dziewczynę tak, że znów leżała na nim.

- Nie ładnie Mirosława. – mruknął i gdy blondynka chciała warknąć coś odnoście Mirosławy, uciszył ją patrząc jej w oczy. – Wiesz, że tak się nie postępuje. Nie jest to zbyt miłe, a szczególnie wtedy kiedy próbuję się pohamować, żeby nie zrobić żadnej głupoty.

- Głupoty w sensie…- podparła się na dłoniach żeby odciążyć trochę Wellingera, ale on i tak nie czuł ciężaru tej małej, drobnej istotki

Chłopak wywrócił tylko oczami, przyciągnął ją do siebie i pocałował. Dziewczyna zdezorientowana, lecz zadowolona z takiego obrotu spraw uśmiechnęła się delikatnie, a jej dłonie powędrowały do twarzy chłopaka. Delikatnie gładziła jego policzki dłońmi, a gdy poczuła jego ręce na plecach po całym ciele przeszedł ją dreszcz.

Przysunął do siebie bardziej, żeby mieć pewność, że nie ucieknie. Była tylko jego. Tylko jego i nikogo innego. Nie Kamila, nie Mony, Wanka, Klemensa, Piotrka czy Koflera. Była tylko i wyłącznie jego.

- Nie sądzisz, że powinniśmy robić to częściej? – wymruczała prosto w jego usta. Jedna jej dłoń spoczywała na obojczyku a druga delikatnie trzymała jego szyję.

- Jestem zdecydowanie na tak. – uśmiechnął się i znów musnął usta dziewczyny – Powiem Ci szczerze, że myślałem, że nie wyjdę z tego pokoju żywy, po czymś takim.

- Możesz wyjść nieżywy. – sama zdziwiła się, że z jej ust wypłynęły takie słowa. Od Mony to wtedy by się nie zdziwiła, ale od niej? – Widzisz, co ze mną robisz? Psujesz mnie.

- To ja będę wpadał częściej, żeby Cię psuć. – zaśmiał się zakładając pasemko jej włosów za ucho

- Dlaczego to zrobiłeś? – Mirka momentalnie spoważniała. Zeszła z Niemca i usiadła po turecku wpatrując się w ścianę

- Bo mi się podobasz. – palnął bez zastanowienia – Mirka, jesteś pierwszą dziewczyną, na której naprawdę mi zależy. Nie jesteś tylko znajomą, koleżanką czy przyjaciółką. Jesteś moja, rozumiesz. Kocham Cię jak cholera i mam nadzieję, że coś z tego wyjdzie.

- Ja też Andi. – uśmiechnęła się blondynka

- Skoro tak… - Wellinger wstał z łóżka, obszedł je i uklęknął przed Mirką. – Mireczko, czy uczynisz mi ten zaszczyt i zostaniesz moją dziewczyną?

- Jak wstaniesz z kolan to i owszem. – wykrztusiła z siebie blondynka a kiedy Niemiec wstał skoczyła na niego i pocałowała.

Andreas objął ją w pasie i oddawał pocałunki dziewczyny. JEGO DZIEWCZYNY.

- Mamy wyczucie czasu Aniu – zaśmiała się Wank stojący w drzwiach za zdumioną Anką, która lada moment mogła wybuchnąć. Andi i Mirka oderwali się od siebie zdumieni, ale uradowani

- DLACZEGO JA DOWIADUJE SIĘ O WSZYSTKIM OSTATNIA?! – czerwonowłosa wydarła się na cały hotel – Kamil z Klimkiem gadają, że od dwóch godzin w pokoju siedzicie, Pietrek twierdzi, że jesteście parą od Norwegii a ja  nic nie wiem! Tak nie może być Wolska, czy ty to rozumiesz?!

- Mówiłem Wam, że mam racje. – zza Wanka wychylił się Piotrek, za nim Kamil, Klemens, Maciek a na końcu Jasiek.

- A ja Ci mówię, że zeszli się dopiero teraz. – stwierdził Klimek – Przedyskutowałem to z Lusią i oboje mamy takie samo zdanie.

- O co chodzi? – w drzwiach pojawił się również Didl, Kofler oraz Michi z Kraftem.

- Mówiłem Wam, ze prędzej czy później się zejdą. – stwierdził dumny Kofi – Twoja świnka tego nie przewidziała.

- Moja świnka dawała im jeszcze trzy dni idioto. – stwierdził Thomas i strzelił przysłowiowego focha

- Ale jak to?! – do pokoju wpadł Richard – Wellinger ty świnio! Wiedziałem, że mnie zdradzasz.

- Ej, to ja tutaj powinnam być zazdrosna, bo ten mały Niemczyk zabiera mi przyjaciółkę. – Mona jak zawsze porażała życzliwością.

- A ja twierdzę, że najbardziej poszkodowany tu jestem ja! – do dyskusji włączył się Kamil a Mirka schowała głowę w ramiona Andreasa i zaczęła się śmiać – O! Widzicie! Czuję się jakbym córkę za mąż wydawał! Idę się poskarżyć Ewie. Ona jedna mnie zrozumie.

- Szczerze powiedziawszy to ja powinienem czuć się zdradzony. – tym razem to był Wank – No, bo w końcu znam się z tym Niemczykiem – zaakcentował słowo, którego wcześniej użyła Anka – już prawie pięć lat.

- A ja z Mireczką już prawie dziesięć, łajzo ! – warknęła Anka krzyżując dłonie na piersiach

- Kocham Cię, paskudo, wiesz? – zaśmiał się Wank

- Ja Ciebie też łajzo. – Mona także się zaśmiała i sekundę później cały hotel zgromadzony przy pokoju Mirki wrzeszczał „GORZKO, GORZKO”, a potem był tylko zbiorowy wrzask.

- Andreas powiedz mi, że to się nie dzieje naprawdę. – Mirka prawie płakała ze śmiechu stojąc przed Andim, który trzymał ją w pasie

- A jednak. – pokiwał głową – Każda potwora znajdzie swojego amatora.

- Pięknie powiedziane Andi. – dziewczyna przekręciła się i spojrzała SWOJEMU CHŁOPAKOWI w oczy

- To może mała nagroda? – poruszył brwiami a blondynka tylko wywróciła oczami i musnęła usta chłopaka

- HAHA! – nagle wszyscy oderwali się od siebie i od naszych par i spojrzeli na korytarz, na którym Kruczek skakał i cieszył się jak wariat – STAWIASZ MI PIWO WERNERKU!

- ALE ZA TO TY MI WISISZ DYSZKĘ ŁUKASZKU!  - ucieszył się Schuster gdy zobaczył Monę i Wanka przytulających się  – Mówiłem Ci.

- Niech Ci będzie. – westchnął Kruczek i następnie rozmawiając z Schusterem ruszyli w innym kierunku

- Ale wiecie co…

- DOSYĆ TEGO! – wrzasnęła Mirka – KAŻDY SIĘ TERAZ WYPROWADZA Z MOJEGO POKOJU. ALE TO NATYCHMIAST! NA SIŁOWNIĘ, ALBO NA BASEN! WSZĘDZIE BYLEBY NIE TU!

Nikt nigdy nie spodziewał się, że Mirka potrafi tak głośno krzyczeć. Każdy w ciągu kilku sekund zniknął. Andreas pocałował dziewczynę w czoło, powiedział dobranoc i wyszedł. Wank pożegnał się i wyszedł zamykając za sobą drzwi. Mirka opadła zmęczona na łóżko i zaczęła wszystko po kolei opowiadać Monie.