Epilog

Wyjechała w środku nocy nawet się z nim nie żegnając. Po prostu zamówiła bilet i wróciła do Zakopanego. Próbowała funkcjonować bez niego, żyć dalej bez smsów z nim, oddychać bez tlenu. To było trudne, ale nie niemożliwe. Po jakimś czasie ból zmniejszał się w ciągu dnia, ale w nocy powracał ze zdwojoną siłą.

Z Andreasem nie było lepiej. Jego forma uciekła razem z Mirką, a gdy już wróciła i zaczął wygrywać, rzucił się w wir treningów. Próbował dzwonić, pisać, ale jedynym źródłem informacji była dla niego Anka, która widziała, że obojgu nie wyszło to na zdrowie.

Cztery lata po feralnym wieczorze w Engelbergu Mirkę odwiedziła Anka razem z Wankiem. I co najśmieszniejsze z zaproszeniem na ślub. Miał się on odbyć w Zakopanym, co cieszyło wszystkich. Mirka pomogła dobrać Ance sukienkę, Wankowi garnitur, urządziła i zaplanowała wesele a w dniu ślubu uśmiechnięta siedziała w drugiej ławce. Ubrana w piękną, ale prostą sukienkę z narzuconą na ramiona skurzaną kurtką omiatała wzrokiem ludzi zebranych w kościele. Widziała trenera Schustera z żoną, państwa Kruczków, Klimka z Luizą, Kamila z Ewą, polskich skoczków z żonami i pociechami a także niemieckich z partnerkami. Wszyscy byli oprócz niego. Szukała go. Chciała choć przez chwilę popatrzeć na niego i przekonać się czy zmienił się aż tak bardzo. W końcu Andreas Wellinger wszedł do kościoła pod rękę ze śliczną blondynką, w fioletowej sukience. Mirka poczuła ukłucie zazdrości i bezradności. W końcu to ona go zostawiła, ale nie miała wyjścia.

Po kościele wszyscy pojechali do ogromnej restauracji gdzie odbywało się wesele. Sala bankietowa przeobraziła się w salę taneczną a ogród świecił pustkami. O to jej właśnie chodziło. Żeby zostać samej. Nie uciekać przed nim po parkiecie tylko od razu usunąć się w cień. Siedziała na huśtawce i patrzyła na księżyc w pełni.

- Mogę się dosiąść? - na dźwięk jego głosu  mimowolnie po jej skórze przeszedł dreszcz

- Jasne. – kiwnęła głową bawiąc się winem w kieliszku – Masz śliczną dziewczynę, Welli.

- To moja kuzynka. – odpowiedział – Mój ideał jest dla mnie nieosiągalny.

- Dlaczego?

- Bo zrobiłem coś czego nie można wybaczyć. – nagle kucnął przed blondynką

- Wszystko można wybaczyć Andreas. – szepnęła zatapiając się w jego błękitnych tęczówkach, które nie zmieniły się od czterech lat

- Myślisz, że potrafiłaby mi wybaczyć gdybym powiedział, że przez te cztery lata byłem wrakiem człowieka bez niej. Że moja egzystencja bez niej to tylko marna iluzja i nic więcej. Myślisz, że wtedy by mi wybaczyła? – miał ochotę pocałować ją i powiedzieć jak bardzo mu jej brakowało

- Ona już ci wybaczyła Andi.

- Boże, tak bardzo mi Cię brakowało. – szepnął i pocałował ją

Takiego pocałunku jeszcze ten ogród nie widział i nie zobaczy przez długi czas. Bo taka miłość, chociaż zraniona i wystawiona na próbę , która przetrwała zdarza się raz na milion. 

TAK WIĘC TO JUŻ KONIEC. 

Dziękuję Wszystkim, którzy czytali i komentowali. Dziękuję Gośce, Edytce, wszystkim po kolei a także anonimom. Mam nadzieję, że takie zakończenie Wam się podoba i spodzewajcie się mnie niedługo znów, ale tym razem w roli głównej Peter Prevc ---> winter-love-story.blogspot.com/

Pozdrawiam i całuję mocno 

Vida

Ps. Życzcie powodzenia na egzaminach